Κατηγορία: Διάφορα

Οι φοιτητές/τριες του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας των Α.Τ.Ε.Ι. Πάτρας στα πλαίσια των σπουδών τους, μας επισκέπτονται και δείχνουν μεγάλο ζήλο για να κατανοήσουν τα προβλήματα του σχολείου και να δώσουν κάθε δυνατή βοήθεια.

Παρακάτω βρίσκονται οι απόψεις δύο φοιτητριών της Διονυσίας και της Δέσποινας που βρίσκονται μαζί μας το σχολικό έτος 2011-2012. 

“Όλοι έχουμε ακούσει τους όρους Αυτισμός, Νοητική Yστέρηση, Σύνδρομο Down. Υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να έχεις ακούσει αυτούς τους όρους και στο να τους γνωρίζεις ή να είσαι σε επαφή με άτομα που πάσχουν από αυτές τις ασθένειες.

παρουσιάζουν αυτά τα προβλήματα. Η μέρα που γνωρίσαμε αυτά τα παιδιά είναι απερίγραπτη, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Μούδιασμα, χαρά, απορία, φόβος, αγανάκτηση (η οποία κυρίως αφορούσε το πως τα παιδιά ταλαιπωρούνται από τέτοιες προβλήματα).Αρχικά αντικρίζαμε παιδιά διαφορετικών ηλικιών, με διαφορετικές ανάγκες όπου το καθένα αποτελεί μια διαφορετική προσωπικότητα. Ίσως είναι δύσκολο να κατανοήσουμε αυτές τις περιπτώσεις και για ποιο λόγο προκαλούνται αλλά είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν αυτά τα παιδιά.

Μεγάλη εντύπωση μας προκάλεσε το γεγονός ότι δίνουν απλόχερα την αγάπη τους. Σε αγκαλιάζουν, σε φιλούν και αρέσκονται με πολύ απλά πράγματα όπως είναι μια ζωγραφιά, μια αγκαλιά, ένα λουλούδι. Έχουν αυτή την αγνότητα στα μάτια τους που λείπει από πολλά άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Η αγκαλιά τους περικλείει τόση αγάπη σαν να είσαι δικός τους άνθρωπος ακόμα κι αν δεν σε γνωρίζουν. Χαίρονται στο άκουσμα της μουσικής όπως όλοι μας, τους αρέσει να χορεύουν, να ζωγραφίζουν, να τραγουδούν, να παίζουν και να εκφράζονται με διάφορους τρόπους.

Καθώς περνά ο καιρός εξοικειωνόμαστε μαζί τους και κατανοούμε περισσότερο τις ανάγκες τους. Παρατηρούμε τον τρόπο με τον οποίο οι καθηγητές τα διδάσκουν (ο οποίος είναι πολύ δύσκολος καθώς έχουν ν’ αντιμετωπίσουν διάφορες περιπτώσεις) και πως αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις (όπως είναι η κρίση κάποιου παιδιού) και καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι το έργο που επιτελούν αυτοί οι άνθρωποι. Για να μάθουν τα παιδιά ένα πράγμα θα τους πάρει πολύ χρόνο, ακόμα και μήνες. Έτσι λοιπόν οι καθηγητές θα πρέπει να επιμείνουν μέχρι όλα τα παιδιά που είναι σε ένα τμήμα να μάθουν και έπειτα να συνεχίσουν σταδιακά έως ότου τα παιδιά στο τέλος να έχουν αποκομίσει ορισμένα πράγματα απ’ αυτά που τους διδάσκουν.

Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να πούμε πως εντύπωση ακόμα μας έκανε παρακολουθώντας μαθήματα όπως είναι η χοροθεραπεία, η κηπουρική, ότι παιδιά με Νοητική υστέρηση, Σύνδρομο Down μπορούν να μάθουν χορό ή να ενασχοληθούν με τη φροντίδα των φυτών. Δεν πιστεύαμε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Μάλιστα ορισμένα παιδιά προσπαθούν πολλές φορές μέχρι να εκτελέσουν σωστά και με ακρίβεια την εργασία τους. Η καθημερινότητα με αυτά τα παιδιά αποτελεί μια συνεχή εξερεύνηση και συνάμα πρόκληση διότι πέρα από το ότι πρέπει να «μπεις στο δικό τους κόσμο» και να κατανοήσεις τις ανάγκες τους, οι οποίες είναι διαφορετικές κάθε φορά (καθώς το καθένα αποτελεί και μια διαφορετική ολότητα) έχεις να διδαχθείς και να αποκομίσεις πολλά από αυτά!

Σ’ εμάς αρέσουν τα παραμύθια που φτιάχνουμε και επιμένουμε μ’ αυτά, γιατί τα παιδιά μας μπορούν και έχουν την δυνατότητα σ’ αυτό το σχολείο ν΄ ασχοληθούν με κάτι διαφορετικό.

Να δουν ένα κομμάτι ουρανού  που ίσως δεν είναι εύκολο πάντοτε να το κάνουν μόνα τους.

Έτσι το παραμύθι μας ξεκινάει ως εξής:

Άλλος ευχόταν αγάπη, άλλος υγεία, άλλος χαρά , πίστη, ελπίδα και χίλια δυο πράγματα που αν τα έχεις στο σπίτι σου, είσαι ευτυχισμένος.
Μετά έριχναν το χαρτί μέσα στο πηγάδι. Πίστευαν ότι έτσι δε θα χαθούν μέσα στο χρόνο. Και ποιος ξέρει;;. Κάποια μέρα μπορεί και να πραγματοποιηθούν.

Ο μεγάλος τους φόβος όμως ήταν μη τύχει και περάσει από εκεί μια μάγισσα. Είχαν ακούσει ότι περνούσε από τα γύρω χωριά και έκλεβε τα όνειρα και τις ελπίδες των ανθρώπων.

Δυστυχώς δεν άργησε να περάσει και από το δικό τους τόπο. Μια νύχτα που κοιμούνταν όλοι, μπήκε κρυφά στο χωριό έκλεψε το χαρτί με τις ευχές τους. Αμέσως μετά μεταμορφώθηκε σε μια όμορφη καλοντυμένη κυρά και εμφανίστηκε μπροστά τους, κρατώντας φλουριά!!.. πολλά φλουριά!!

Τόσα που δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους! Επιτέλους θα μπορούσαν να αγοράσουν ότι ποθούσε ο καθένας μπορούσε να απλώσει τα χέρια του και να τα φτάσει.

Χαρούμενοι και ικανοποιημένοι άρχισαν ένα ξέφρενο γλέντι. Έστησαν ένα φαγοπότι. Μωρέ έτρωγαν με χρυσές κουτάλες!”

(Ολοκληρωμένο το παραμύθι μπορείτε να το δείτε ή και να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας αν πατήσετε στο συνημμένο)

Συνημμένα

Βρήκε  λοιπόν λύση το πρόβλημα που απασχολούσε το σύλλογο του σχολείου, τους μαθητές, αλλά κυρίως το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων για το σχολ έτος 2011 – 2012 όπως φαίνεται από το συνημμένο ιδιωτικό συμφωνητικό  χρησιδανείου μεταξύ του ΕΕΕΕΚ Αχαϊας και του Εθνικού Ιδρύματος Κωφών.

Για την μεταφορά και τον καθαρισμό των νέων εγκαταστάσεων ζητήθηκε η βοήθεια του Δήμου Πατρέων σαν αρμόδιο όργανο. Παρά την υποχρέωση που έχει αναλάβει ο Δήμος, τα συνεργεία που στάλθηκαν δυστυχώς, φάνηκαν θλιβερά κατώτερα των περιστάσεων.

Έτσι οι εκπαιδευτικοί και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στο ΕΕΕΕΚ Αχαΐας αποφάσισαν με γνώμονα το καλό των μαθητών τους, να κάνουν τις εργασίες καθαριότητας, διαρρύθμισης του χώρου και του μεγαλύτερου μέρους της μεταφοράς μόνοι τους, με συσκευές (ηλεκτρικές σκούπες, δράπανα, σκαπτικά κ.λ.π.) που χρησιμοποιούν στην ιδιωτική τους ζωή, αποδεικνύοντας πως ως αξία τους έχουν το «εμένα με νοιάζει» και αυτό κάνει εύκολα όλα τα υπόλοιπα, τα «αδύνατα δυνατά».

Μύθος, λοιπόν, το σχολείο το απαξιωμένο, με τους δασκάλους τους αδιάφορους, που απλώς διεκπεραιώνουν την ύλη.

Συνημμένα: